صهیونیست2

دیانت یهود

دیانت یهود در حال حاضر بر دو اصل مبتنی است. یکی تورات و اصل دیگر تِلمود. هر دو اصل ساخته و پرداخته خود یهود است: اصل اول تورات را در هفتصد یا هشتصد سال قبل از میلاد نوشته اند و اصل دوم را در بین قرن سوم یا پنجم میلادی.

دانشمندان اتفاق نظر دارند که خروج حضرت موسی(ع) از مصر به سوی شبه جزیره سینا در اوایل قرن سیزده قبل از میلاد(1320ق.م) اتفاق افتاده است و تورات بین سالهای 586-539 قبل از میلادنوشته شده است، یعنی حدود هفت یا هشت قرن بین عصر موسی(ع) و زمان حضرت ابراهیم (ع) و تدوین تورات حدود سیزده قرت فاصله بوده است.

نظر محققان بر این است که هر آنچه در تورات امده در درجه اول همه اقتباس شده از اصول قدیم است تا تاریخ خود یهود، نوشته ها مبتنی بر فرهنگی کنعانی ها و بابلی ها است و در خلال بیانات متعرض حوادث تاریخی از قبیل ذکر نامها، ذکر شهرها و اماکن شده است و از شخصیت های معروف کنعانی نام برده است. کما اینکه به بحث جنگهای قبل از جنگ قوم موسی نیز پرداخته است.

تورات را به دوقسمت عهد قدیم(یا عقیق) و عهد جدید تقسیم کرده اند. از عهد جدید عهد انجیل را منظور دارند. عهد قدیم در نزد هر دو قوم یهودیان و مسیحیان مقدس است و جزیی از دیانت مسیح نیز به شمار می آید.

کتاب مقدس عنوانی برای هر دو عهد است. تورات که در عبری به آن توره گفته می شوده به معنی هدایت و ارشاد است. تورات شامل 39 کتاب است و به سه قسمت تقسیم شده، قسمت اول شامل 5 کتاب با عناوین:1. سفر تکوین 2. سفر خروج 3. سفر لاویان 4. سفر اعداد 5. سفر تثنیه

قسمت دوم مشتمل بر دو مجموعه است که شرح حال انبیای سلف و خلف است و بنام "نبییم" خوانده می شود. مجموعه اول مخصوص انبیای اول است و مجموعه دوم انبیا متاخر. در مجموعه اول تاریخ بنی اسرائیل از ابتدای ورود یوشع در فلسطین است تا هَدَم (ویران کردن) بیت المقدس و آن چند کتاب است با شرح:

1.      سفر یوشع 2. سفر قضات 3-4. سفر صموئل اول و دوم 5-6. سفر ملوک اول و دوم 7-8 اخبارروزگار اول و اخبار امام دوم

مجموعه دوم خاصه انبیا متاخر است که مشتمل بر 14 کتاب است به شرح زیر:

اشعیا، ارمیا، خرقیال، یوئیل، عاموس، عوبدیان، یونان، میخا، تاحون، ضعینا، جمی، ذکریا، و ملاخی.

قسمت سوم که بنام کتوبیم (کتابها و اشعار) است از 12 کتاب تشکیل شده است. چنانکه گذشت این سه قسمت شامل 39 کتاب است که تحت سه عنوان پنتانیک، نبییم و کتوبیم تدوین یافته است.

اصل دوم، تِلمود:

تلمود در نزد یهود جزیی از احکام دیانت است. تلمود مجموعه ای از شرایع قوم یهود است که از شرح و تفسیر تورات و استنباط از احکام آن به وسیله علمای یهود تدوین یافته است. خاخام های یهودی طی سال های متمادی شرح ها، و تفسیر های گوناگونی بر تورات نوشتند، که آنها را خاخام یوخاس در سال 1500م جمع آوری نمود، و به اضافه چند کتاب دیگر که در سال های 230 و 500م نوشته شده بود کتاب تلمود –یعنی تعلیم دیانت و آداب یهود- را تالیف نمود.

از تلمود به دو عنوان نام می برند. یک عنوان مشنه است و عنوان دیگر جمار. نص و متون احکام تحت عنوان مشنه و شرح و تفسیر احکام تحت عنوان جمار قرار گرفته است. بنابراین تلمود اسمی است جامع برای مشنه و جمار.

مشنه عبارتست از مجموعه تقالید مختلف یهود پیرامون حیات یهودیت با بعضی آیات تورات. اعتقاد یهود این است که این تقالید و تعالیم شفاهی است که موسی (ع) به قومش ابلاغ کرده است. هنگامی که موسی(ع) در کوه بوده این تعالیم به او القا شده و سپس او آنها را به هارون و الیغارز و یوشع تعلیم داده و آنها تعالیم را به انبیا بعد از موسی انتقال داده اند. سپس از انبیاء به مجمع علمی انتقال یافته و آن تعالیم را اعضا مجمع علمی و جانشینان بعدی آنها تا قرن دوم بعد از مسیح حفظ نموده  و تدوین نمودند.

اما جمار مجموع مناظرات و تعالیم و تفاسیر است که در مدارس عالیه بعد از منشه جمع آوری شده و به صورت کتاب در آمده است.

برای تلمود دو عنوان اختیار کرده اند: یکی، تلمود فلسطینی و یهود که به آن تلمود اورشلیمی هم گفته می شود و دیگری تلمود بابلی. تلمود اول در فواصل قرن سوم و پنجم میلادی نوشته شده و نویسندگان آن خاخامان یهود و طبریه هستند و تلمود دوم در قرن پنجم میلادی در بابل نوشته شده که به همان نام نیز نامیده شده است.( اقتباس از کتاب العرب و الیهود فی التاریخ/ احمد سوسه)

خداوند در تِلمود

تلمود معتقد است که خداوند پس از عذاب یهودیان و تخریب هیکل پشیمان شد و گفت:

وای بر من که خودم با صراحت دستور دادم خانه ام ویران گردد، هیکل سوزانده شود و فرزندانم تار و مار شوند.

در دیدگاه تلمود، عصمت از ویژگی های خداوند نیست، زیرا یک بار خداوند بر بنی اسرائیل خشم گرفت.

تلمود می گوید:

همان طور که خداوند میدا خیر است، مبدا شر نیز هست. او به انسان سرشت بد عطا کرد و آنگاه شریعتی برایش مقرر داشت؛ ولی انسان، به خاطر داشتن سرشت بد، نمی تواند به مقتضای شریعت الهی عمل کند و بین دو راهی متحیر باقی می ماند. بنابراین پادشاه داود که اوریا را به قتل رسانید و با همسرش ارتباط برقرار کرد، مرتکب خطا و گناه نشده است، زیرا سبب همه این کاها خدا بوده است.(بوی خون/سید محمد رضا واحدی/ص92) ( یهودیان در کتاب های خود زیاد از این مسائل رو به پیامبر ها بستن)