مقام والای امدادگری را هیچ جای قیاس با طبیبان نَبُوَد !!!

از پشت سر صدا کرد، خانم دکتر

برگشتم و گفتم: من دکتر نیستم!

گفت: خب بعدا که دکتر میشی؟!

گفتم: نه!

گفت: خب حتما دانشجوی پرستاری هستی؟!!

گفتم: نه!!

گفت: پس چی؟!

گفتم: ما امدادگریم که برای کار آموزی اومدیم بیمارستان

 امداد گری کجا و پزشکی کجا!!!

با دردی که داشت لبخندی زد و گفت: چه جالب!! 

خوبه که دارید این چیز هارو یاد می گیرید 

و ادامه داد کمک به انسان ها ، آدم رو اون دنیا نجات میده

گفتم: شما دعا کنید، دعا کنید که خدا نیت هامون رو خالص کنه

گفت: انشا الله

حقیقتا بیمار صبوری بود، با استقامت، با درد شدیدی که بعد از عمل داشت 

فقط می شد از چهرش فهمید که چه دردی می کشه، 

چهره ای رنگ پریده و صورتی که خیس عرق بود.

** انشا الله که همه بیمارها شفا پیدا کنن **

--------------------------------------------------------------------------------------

طوماری به نام قلب

دوشنبه روزی بود،
که روش تئوری نوار قلب گرفتن رو بهمون یاد دادن، 
بعد از تموم شدن کلاس رفتیم روش عملی گرفتن نوار قلب رو یاد بگیریم، 
بهمون گفتن که دستگاه ها باهم متفاوت هستن،
بهتره برای راحتی کارتون از پرستارها روش کار دستگاه رو بپرسید، 
گفتن که امید واریم تا اخر دوره ای که تو بیمارستان هستید بتونید نوار قلب بگیرید،
اون روز به جای این که تا ساعت 1 بمونیم 
تا ساعت 5 تو بیمارستان موندیم
یه بیمار جدید برامون آورد که فکر کنم می خواست 
از پاش پلاتین هارو دربیاره
ما رو صدا کردن و پرسیدن نوار قلب بلدید بگیرید ما هم با اعتماد بنفس گفتیم
بـــــــــــله

گفتن برید از دوتا بیمار نوار قلب بگیرید یکی همون بیماری که تازه ورده بودن و اون یکی پسری به اسم رحمان

اولین نوار قلب رو با سلام و صلوات رفتیم گرفتیم و اومدیم


خوشحال، خوشحال دستگاه رو بردیم تو اتاق رحمان

*رحمان بیماری اناتومی مادر زادی داشت 
یه بار عمل کرده بود و باز دوباره برای عمل دومش اومده بود
پسری ساکت و گوشه گیر صبح همون روز برده بودمش روانشناسی قبل از عمل.

خلاصه سه تایی رفتیم تو اتاق رحمان، 
وقتی دستگاه رو دید کمی ترسید، 
ما هم برای آروم کردن کلی داستان ساختیم و براش تعریف کردیم و کلی حرکتات عجیب غریب که شاید بخنده خلاصه با اون هم انرژی یه لبخندی زد


دستگاه رو وصل کردیم به بدنش و طبق روال قبل که پرستار توضیح داده بود شروع کردیم به گرفتن نوار قلب،
ما هم همین طور با رحمان حرف می زدیم و حرف می زدیم و حرف 
بعد به خودمون اومدیم و حس کردیم یکم طول کشید و انگار دستگاه دیجیتال بیمارستان دلش نمیاد قطع کنه


یکی از بچه ها رفت پرسید و گفتن خودش قطع می کنه و ما همچنان با تعجب به دستگاه خیره شده بودیم که چرا تموم نمی کنه 
همه افراد اتاق خیز برداشتن سمت ما 
از اونجایی که میدونستن ما کارآموزیم شروع کردن به گفتن


ما هم که نمی تونستیم جلوی خنده خودمون رو بگیریم 
همراه بقیه می خندیدیم و نواز قلب هایی که از دستگاه میومد بیرون رو جمع میکردیم و جالبیش این بود که دکمه استپ هم کار نمی کرد
نوار قلبی که شاید خیلی بشه 50 سانته ما ار رحمان 3متر و 50سانتی مترگرفتیم


کل اتاق و از همه مهمتر رحمان بلند می خندیدن


داستانی بود انقدر خندیدیم که اشک می ریختیم


آخر کار، پرستار اومد و ما رو تو اون احوال دید و اونم خندش گرفت دستگاه رو قطع کرد و یه نوار قلب 30 سانتی از رحمان گرفت.


از اون به بعد هر وقت رحمان مارو تو سالن بخش می دید دست تکون می داد و می خندید

فکر نکنید ما بلد نبودیما!!!

فقط نیت خنده ی رحمان بود